GLS Dostawa na adres
DARMOWO
GLS ParcelShop
DARMOWO
Masz już konto?
Zaloguj się, aby szybciej realizować zakupy.
Praca przeglądowa opublikowana w The Journal of the American Osteopathic Association opisuje diagnostykę i możliwości leczenia zachowawczego zapalenia powięzi podeszwowej – częstej choroby powodującej ból pięty. Podkreśla, że większość pacjentów ma dobrą prognozę przy połączeniu metod zachowawczych, takich jak wkładki, rozciąganie i modyfikacja obciążenia.
Eksperymentalne badanie opublikowane w Journal of Applied Biomechanics wykazało, że biegacze z zapaleniem powięzi podeszwowej mają niższą aktywację mięśni pośladkowych oraz większe odchylenia w ruchu miednicy, bioder, kolan i stóp podczas biegu. Te zmiany mogą przyczyniać się do przeciążenia powięzi podeszwowej i powstawania bólu. Ocena aktywności mięśniowej i kinematyki może pomóc w lepszej diagnostyce i leczeniu zapalenia powięzi podeszwowej.
Badanie eksperymentalne opublikowane w Journal of Applied Biomechanics analizowało wpływ powtarzanych maksymalnych sprintów na 400 m na powięź podeszwową u zdrowych dorosłych. Po biegu zaobserwowano tymczasowe zmniejszenie grubości i sztywności powięzi, które częściowo wracały do normy po 30 minutach odpoczynku. Wyniki sugerują, że intensywny bieg powoduje ostre zmiany w strukturze powięzi, które mogą być związane z ryzykiem zapalenia powięzi podeszwowej.
Badanie kliniczne opublikowane w BMC Musculoskeletal Disorders obserwowało 100 pacjentów z przewlekłą fasciopatią podeszwową, którzy przeszli endoskopowe uwolnienie powięzi. Wykazano, że pacjenci, którzy przynajmniej tymczasowo zareagowali na zastrzyk steroidowy, mieli po operacji lepsze wyniki – szybszą ulgę w bólu i lepsze wyniki funkcjonalne. Reakcja na zastrzyk może być więc ważnym czynnikiem prognostycznym.
Randomizowane badanie kliniczne opublikowane w PLOS ONE badało wpływ kinesiotapingu w połączeniu z falą uderzeniową przy zapaleniu powięzi podeszwowej. Wyniki wykazały, że KT nie przyniósł dodatkowego efektu przeciwbólowego i prowadził do mniejszej poprawy funkcji podczas aktywności niż sama fala uderzeniowa. Autorzy zwracają uwagę, że taśma pod piętą może tworzyć „twardą podkładkę” i ograniczać ulgę podczas chodzenia. Odpowiednio dobrane wsparcie, takie jak wkładki terapeutyczne, może być lepszą opcją zachowawczą.
Badanie opublikowane w Journal of Foot and Ankle Research analizowało rozkład masy ciała i nacisku na stopach u 416 zdrowych dorosłych. Wyniki wykazały zrównoważone obciążenie lewej i prawej stopy, z większym naciskiem na część piętową (ok. 55%) w porównaniu do przodostopia (ok. 45%). Wraz z wiekiem i wyższym BMI nacisk wzrastał i przesuwał się w kierunku pięty. Te wartości referencyjne są ważne w praktyce klinicznej i mogą służyć jako punkt odniesienia dla pacjentów z problemami zdrowotnymi stóp.
Retrospektywne badanie opublikowane w Diagnostics objęło 26 pacjentów z bólem przodostopia i wykazało, że aż 54% miało międzypalcowe zapalenie kaletki maziowej, a tylko 19% nerwiaka Mortona (w badaniu MRI). Ultrasonografia często identyfikowała zapalenie kaletki, ale nie rozpoznawała nerwiaka Mortona. Autorzy podkreślają, że rozróżnienie między MN a IMB jest trudne i wymaga doświadczenia oraz nowoczesnych metod obrazowania.
Retrospektywne badanie opublikowane w Cureus oceniało 10 pacjentów z nerwiakiem Mortona. Leczenie zachowawcze za pomocą iniekcji kortykosteroidowych było skuteczne u 90% pacjentów i znacząco zmniejszyło ból. Interwencja chirurgiczna była konieczna tylko w przypadku niepowodzenia terapii zachowawczej. Wyniki potwierdzają znaczenie zachowawczego podejścia jako pierwszej linii leczenia.
Praca przeglądowa opublikowana w Foot and Ankle Clinics opisuje, jak odróżnić uszkodzenie płytki podeszwowej od nerwiaka Mortona za pomocą ultrasonografii i rezonansu magnetycznego. Autorzy zwracają uwagę, że degeneracja płytki podeszwowej często tworzy pseudonerwiaka, który może naśladować objawy nerwiaka Mortona, co utrudnia diagnostykę i prawidłowy wybór leczenia.
Badania kliniczne i pomiary równowagi (Aalborg University, prof. Pascal Madeleine i prof. Uwe Kersting) wykazały, że wkładki MEDICOVI natychmiast poprawiają stabilność u pacjentów z chorobą Parkinsona. Pacjenci zgłaszali lepszy chód, zdolność stania na jednej nodze oraz mniejsze zmęczenie podczas ruchu. Elektroniczne pomiary wykazały szybką regulację równowagi w ciągu milisekund, co znacząco zmniejsza ryzyko upadku.
Badanie biomechaniczne Aalborg University pokazuje, że wodne wkładki MEDICOVI H20 zmniejszają wahania środka ciężkości podczas stania na jednej nodze i podczas chodzenia. W rezultacie uzyskuje się bardziej stabilną postawę i efektywniejszą kontrolę równowagi – dokładnie taki efekt, jaki wkładki MEDICOVI zapewniają przy odciążeniu stopy i poprawie stabilności.
Badanie typu przypadek-kontrola opublikowane w Military Medical Research analizowało 3D chód u 31 pacjentów z funkcjonalną niestabilnością stawu skokowego. Wyniki wykazały pogorszenie jakości chodu, w tym zmiany w nachyleniu miednicy, zakresie ruchu biodra oraz zmniejszoną zgiętość grzbietową stawu skokowego. Autorzy podkreślają, że FAI wiąże się z zaburzoną sprzężeniem zwrotnym sensomotorycznym i zmianami w centralnej kontroli ruchu, co ma znaczenie dla strategii rehabilitacyjnych i zapobiegania nawrotom.
Badanie eksperymentalne opublikowane w Proceedings of the Human Factors and Ergonomics Society Annual Meeting badało wpływ mat antyzmęczeniowych na zmęczenie podczas długotrwałego stania. Wykazano, że bardziej miękka mata zmniejsza zmęczenie mięśni pleców (erector spinae), ale nie wykazano efektu na mięśnie nóg. Autorzy zwracają uwagę, że te maty zapewniają jedynie częściową korzyść i nie muszą być rozwiązaniem problemu zmęczenia nóg podczas długotrwałego stania.
Protokół randomizowanego badania klinicznego opublikowany w PLOS ONE bada, jaka intensywność treningu reaktywnej równowagi jest optymalna dla pacjentów po udarze mózgu. Do badania zostanie włączonych 63 osoby, które odbędą trening chodu o wysokiej intensywności, średniej intensywności lub trening kontrolny. Głównym celem jest poprawa reaktywnych kroków przy utracie równowagi, a wtórnie oceniana jest funkcjonalna równowaga, pewność podczas chodzenia i częstość upadków. Wyniki mogą przyczynić się do lepszych zaleceń dotyczących rehabilitacji stabilności po udarze mózgu.
Randomizowane badanie kliniczne opublikowane w São Paulo Medical Journal obserwowało 40 pacjentów po udarze mózgu, którzy trenowali chód bez nadzoru przez 150 lub 300 minut tygodniowo przez 8 tygodni. Wyniki wykazały, że niezależnie od długości treningu poprawiła się prędkość chodu, wynik w 6-minutowym teście chodu oraz funkcjonalna mobilność oceniana testami TUG i FTSST. Autorzy podkreślają, że regularny trening chodu jest skuteczny nawet bez bezpośredniego nadzoru.
Randomizowane badanie kliniczne opublikowane w Multiple Sclerosis and Related Disorders oceniało bezpieczeństwo i przestrzeganie 12-tygodniowego treningu chodu na bieżni u 37 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym i spowolnionym przetwarzaniem poznawczym. Wyniki wykazały, że trening był bezpieczny, z wysoką frekwencją (72%) i ukończeniem zgodnie z protokołem (70%). Autorzy podkreślają, że ćwiczenia są wykonalne i korzystne dla funkcjonalnej mobilności u osób z SM.
Badanie neuroobrazowe opublikowane w Experimental Brain Research badało 43 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym i porównywało chód do przodu i do tyłu za pomocą myelin water imaging. Stwierdzono, że mielina w ciele modzelowatym była związana z prędkością chodu do przodu, podczas gdy mielina w górnych konarach móżdżku przewidywała prędkość chodu do tyłu. Wyniki sugerują, że chód do tyłu może być bardziej czułym wskaźnikiem zaburzeń mobilności w SM i rehabilitacja powinna również obejmować drogi móżdżkowe.
Kontrolowane badanie kliniczne z Århus School of Physiotherapy obserwowało 25 pacjentów po udarze mózgu (wiek 65+), którzy odbyli trening równowagi z użyciem Berg Balance Scale (BBS). Po trzech tygodniach grupa interwencyjna z wkładkami MEDICOVI odnotowała średnią poprawę o 2,2 punktu w BBS w porównaniu do 0,09 punktu w grupie kontrolnej, co było statystycznie istotne (p = 0,046). Uczestnicy zgłaszali także praktyczne korzyści – cieplejsze stopy, więcej chodzenia, mniejszą potrzebę używania laski oraz złagodzenie mrowienia w stopach.
Badanie pilotażowe (Aalborg University) oceniało 8 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym za pomocą analizy nacisku F-Scan® oraz wywiadów podczas 1–12 tygodni noszenia wkładek MEDICOVI T40. Wszyscy pacjenci odnotowali poprawę równowagi, 5 zwiększyło poziom aktywności fizycznej, a 2 po sześciu tygodniach nie potrzebowali już ortez przeciw opadaniu stopy. Uczestnicy zgłaszali także cieplejsze stopy, mniej bólu pleców i większą pewność podczas chodzenia.
Badanie ankietowe i pomiarowe (Sclerosis Society of Denmark, 2011) obserwowało 78 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Już po 1 tygodniu noszenia wkładek MEDICOVI 60% uczestników zgłosiło natychmiastową poprawę równowagi, która dalej się wzmacniała po 6 tygodniach. W grupie o najniższej mobilności (0–100 m bez pomocy) połowa pacjentów odnotowała znaczący wzrost równowagi i mobilności. Elektroniczne pomiary potwierdziły efekt wkładek, przy czym 2 pacjentów było w stanie chodzić bez wcześniej używanych ortez przeciw opadaniu stopy. Pacjenci zgłaszali także cieplejsze stopy i ulgę w bólu układu mięśniowo-szkieletowego.
Badanie kliniczne (Waagstein Madsen et al., 2021) obserwowało wpływ wkładek MEDICOVI-REHA u diabetyków z neuropatią obwodową. U 80% pacjentów nastąpiła natychmiastowa poprawa równowagi, a w ponad 70% przypadków z bolesną neuropatią całkowite ustąpienie objawów (ból, niepokój, zimne stopy). Długotrwałe stosowanie przyniosło powrót czucia, mniejsze powstawanie zrogowaciałej skóry i lepszą elastyczność stóp. Autorzy sugerują, że wkładki stymulują sensomotorykę i poprawiają mikrocyrkulację, dzięki czemu mogą działać także profilaktycznie przeciw progresji neuropatii.
Przegląd parasolowy opublikowany w Sports Medicine – Open podsumował wyniki 14 przeglądów systematycznych i ponad 70 badań dotyczących wpływu ćwiczeń u pacjentów z cukrzycową neuropatią obwodową. Ćwiczenia prowadziły do poprawy objawów neuropatycznych, równowagi i funkcji fizycznych, jednak wyniki dotyczące glikemii, owrzodzeń czy jakości życia pozostają niejednoznaczne. Autorzy podkreślają, że ćwiczenia mogą być ważną częścią leczenia DPN wraz ze środkami zapobiegawczymi, takimi jak odpowiednie obuwie i wkładki.
Badanie przekrojowe opublikowane w BMC Neurology oceniało 160 pacjentów z cukrzycą typu 2 oraz związek między markerami zapalnymi, profilem lipidowym a ciężkością neuropatii cukrzycowej. Wykazano, że wyższy wiek, dłuższy czas trwania cukrzycy, podwyższone poziomy IL-6, IL-1β, LDL-C i cystatyny C zwiększają ryzyko DSPN, podczas gdy wyższe poziomy IGF-1 i wyższy stosunek APOA1/APOB działają ochronnie. Wyniki podkreślają rolę stanu zapalnego i czynników metabolicznych w progresji neuropatii.
Przegląd systematyczny i metaanaliza opublikowana w Journal of Diabetes Investigation oceniła 23 badania z udziałem 2 798 pacjentów i potwierdziła, że osoby z cukrzycową neuropatią obwodową mają znacznie niższą siłę mięśni kończyn dolnych niż pacjenci bez DPN. Autorzy zwracają uwagę, że osłabienie pogarsza chód i samodzielność funkcjonalną oraz zalecają aktywne informowanie pacjentów o tym ryzyku.
Badanie kliniczne obserwowało 8-miesięczne stosowanie wkładek MEDICOVI T40 u pacjentów z cukrzycową neuropatią obwodową. Wyniki wykazały natychmiastową poprawę równowagi, ustąpienie lub złagodzenie bólu i niepokoju w nogach, ustąpienie metatarsalgii Mortona oraz nocnych uczucia zimnych stóp. Długotrwałe noszenie zmniejszyło powstawanie zrogowaciałej skóry, poprawiło ruchomość palców i wspierało lepsze ukrwienie stóp.
Badania z Uniwersytetu w Kopenhadze i Aalborg University pokazują, że wkładki MEDICOVI wywołują tzw. „masaż sensoryczny” stopy – dynamiczną interakcję nacisków, która poprawia krążenie, stymuluje aktywność mięśni i zwiększa stabilność podczas stania i chodzenia. Pomiary wykazały bardziej równomierne rozłożenie nacisku między piętą a przednią częścią stopy oraz większy komfort podczas długotrwałego stania i chodzenia.
Badanie biomechaniczne opublikowane w Journal of Biomechanics pokazuje, że największe obciążenie powięzi podeszwowej powstaje pod piętą i paluchem – dokładnie tam, gdzie wkładki MEDICOVI skutecznie rozkładają nacisk dzięki technologii wodnej fali.
Badanie biomechaniczne opublikowane w Journal of the Royal Society Interface pokazuje, że mięśnie wewnętrzne stopy aktywnie kontrolują kształt i sztywność podłużnego łuku stopy. Pod obciążeniem potrafią usztywnić łuk i zapobiegać jego nadmiernej deformacji – co ma kluczowe znaczenie dla stabilności, przenoszenia sił i oszczędności energii podczas chodzenia.
Badanie opublikowane w Journal of Foot and Ankle Research analizowało rozkład masy ciała i nacisku na stopach u 416 zdrowych dorosłych. Wyniki wykazały zrównoważone obciążenie lewej i prawej stopy, z wyższym naciskiem na części piętowe (ok. 55%) w porównaniu do przedniej części stopy (ok. 45%). Wraz z wiekiem i wyższym BMI nacisk wzrastał i przesuwał się w kierunku pięty. Te wartości referencyjne są ważne w praktyce klinicznej i mogą służyć jako punkt odniesienia dla pacjentów z chorobami stóp.
Przegląd systematyczny i metaanaliza opublikowana w Foot & Ankle Surgery wykazały, że pomoce ortopedyczne prowadzą do zmniejszenia bólu, poprawy funkcji i korekty kinematyki przy postępującej kolapsującej deformacji stopy. Metaanaliza potwierdziła ponad 50% poprawę wskaźników funkcjonalnych oraz znaczący wzrost wyniku AOFAS. Wyniki wspierają stosowanie wkładek i ortez jako skutecznej terapii zachowawczej.
Badanie opublikowane w American Journal of Sports Medicine badało chodzenie boso i z użyciem pomocy wspierających – misek piętowych, podpór łuku stopy i tapingu Low-dye. Wyniki wykazały, że miska piętowa lub taping skracają czas obciążenia środkowej części stopy, podczas gdy podparcie łuku przesuwa działanie sił na bok. Te zmiany w rozkładzie sił pomagają lepiej zrozumieć działanie pomocy ortotycznych w leczeniu zapalenia powięzi podeszwowej i innych schorzeń biegaczy.
Badanie kliniczne opublikowane w Diabetes Care pokazuje, że pacjenci z cukrzycą o wysokim ryzyku (dializa, przebyte owrzodzenia lub amputacje) rzadko otrzymują usługi profilaktyczne – w tym edukację i wkładki terapeutyczne. Skutkiem tego jest wyższa częstość występowania owrzodzeń i amputacji, mimo że to właśnie odpowiednie wkładki i obuwie są kluczem do profilaktyki.
Badanie kliniczne opublikowane w Diabetes Care potwierdza, że prosty narzędzie predykcyjne potrafi dokładnie określić ryzyko powstania owrzodzeń stopy cukrzycowej. Pacjenci z wysokim ryzykiem mieli aż 83 razy większe prawdopodobieństwo wystąpienia owrzodzenia – a także wyższą śmiertelność. Wczesna identyfikacja pacjentów z grupy ryzyka umożliwia ukierunkowaną profilaktykę poprzez edukację i wkładki terapeutyczne.
Prospektywne badanie opublikowane w Diabetes Care pokazuje, że rutynowe badania kliniczne (wrażliwość na monofilament, wywiad owrzodzeń lub amputacji, HbA1c i inne) pozwalają z dużą dokładnością przewidzieć ryzyko powstania owrzodzenia stopy cukrzycowej. Wczesna identyfikacja pacjentów z grupy ryzyka umożliwia bardziej ukierunkowaną profilaktykę – w tym stosowanie wkładek terapeutycznych i opiekę podologiczną.
Komentarz opublikowany w Diabetes Care uzupełnia oryginalne badanie dotyczące predykcji owrzodzeń stopy cukrzycowej i pokazuje, że pacjenci z wysokim ryzykiem mają aż 83 razy większe prawdopodobieństwo wystąpienia owrzodzenia niż osoby z niskim ryzykiem. Potwierdzono u nich również wyższą śmiertelność. Niezawodne narzędzia predykcyjne pomagają lepiej ukierunkować profilaktykę i środki ochronne, takie jak edukacja i wkładki terapeutyczne.
Wieloośrodkowe badanie opublikowane w Diabetologia wykazało, że przewlekłe owrzodzenie stopy cukrzycowej znacząco obniża jakość życia pacjentów i ich opiekunów. Natomiast zagojenie owrzodzenia przyniosło wyraźną poprawę funkcji fizycznych, społecznych i psychicznych już trzy miesiące po wyleczeniu. Stopa cukrzycowa stanowi więc obciążenie nie tylko dla pacjenta, ale także dla jego rodziny.
Analiza opublikowana w ramach NHS pokazuje, że owrzodzenia i amputacje u diabetyków powodują co roku tysiące zgonów i kosztują służbę zdrowia ponad 600 milionów funtów. Tymczasem znaczna część amputacji jest możliwa do uniknięcia. Raport podkreśla, że szybki dostęp do zespołów multidyscyplinarnych specjalizujących się w opiece nad stopą znacząco zmniejsza liczbę amputacji, poprawia przeżywalność pacjentów i przynosi także istotne oszczędności finansowe.
Praca przeglądowa opublikowana w Annals of Medicine opisuje przyczyny, czynniki ryzyka i ocenę stopy cukrzycowej. Podkreśla rolę neuropatii obwodowej i chorób naczyń w powstawaniu owrzodzeń oraz konieczność podejścia multidyscyplinarnego. Oprócz klasycznego leczenia przedstawia także nowe metody terapeutyczne dla trudno gojących się owrzodzeń.
Badanie kliniczne opublikowane w Diabetic Medicine objęło 370 pacjentów z owrzodzeniami cukrzycowymi. Wykazało, że tylko 36% pacjentów pozostało długoterminowo bez owrzodzenia i z zachowaną kończyną. Nawroty były szczególnie częste u pacjentów z neuropatią. Autorzy proponują stosowanie pojęcia „ulcer-free survival” jako ważnego wskaźnika skuteczności leczenia i opieki nad stopą cukrzycową.
Retrospektywne badanie kohortowe opublikowane w Diabetes Care wykazało, że około 6% diabetyków w ciągu trzech lat obserwacji rozwija owrzodzenie stopy. U tych pacjentów odnotowano wyższy odsetek zapalenia kości i szpiku (15%), amputacji (16%) oraz wyższą śmiertelność (przeżycie 72% vs. 87% u diabetyków bez owrzodzenia). Średnie koszty opieki nad pacjentem z nowo powstałym owrzodzeniem wyniosły prawie 28 000 USD w ciągu dwóch lat. Wyniki podkreślają konieczność programów profilaktycznych.
Badanie opublikowane w Journal of the American Podiatric Medical Association zwraca uwagę, że pięcioletnia śmiertelność po powstaniu owrzodzenia cukrzycowego wynosi 43–55%, a po amputacji aż 74%. Jest to wyższa śmiertelność niż w przypadku wielu rodzajów nowotworów. Autorzy podkreślają, że wystąpienie owrzodzenia jest poważnym sygnałem ostrzegawczym i wymaga natychmiastowych oraz konsekwentnych działań profilaktycznych i terapeutycznych.